Rozdział VII

Roger Teach

            Roger w pośpiechu wyrzucał z siebie rozkazy:

            -Rozwinąć żagle! Odciąć cumy! Podnieść kotwicę!

            Załoga nie musiała czekać na polecenia. Każdy uwijał się, jak w ukropie, żeby tylko jak najszybciej opuścić przeklęty port w Aradzie. Marynarze byli już na skraju wyczerpania. Cały dzień spędzili na wiosłowaniu i przeklinaniu bezwietrznej pogody. Do portu udało im się dobić tuż przed zapadnięciem zmroku i już w parę chwil później zmuszeni zostali do ucieczki. Na morzu spędzili ostatnie trzy miesiące i z radością oczekiwali wieczoru w karczmie na suchym lądzie. Ich plany zrujnowało jednak przybycie smoka.

            Bestia lądowała właśnie na plaży, nieopodal portu. Na dachu pobliskiej tawerny zebrało się kilku strażników miejskich, którzy wypuszczali raz za razem serię strzał z łuku. Żaden z pocisków nie był w stanie przebić się przez łuski gada, ale zwrócili na siebie jego uwagę. Smok zionął na strażników ogniem, nie dając im szans na przeżycie. Zapaliły się pobliskie budynki.

            Plaża zaroiła się od ludzi uciekających w stronę portu. Także do Argo, statku Rogera, zdążyli już dobiec pierwsi uciekinierzy. Kapitan przeklinał opieszałość swoich podwładnych, którzy nie zdążyli jeszcze wsunąć trapu. Po chwili statek zalała masa ludzi.

            -Zjeżdżać, nie mamy jedzenia! Wsunąć trap! Szybciej, odpływamy! – Roger cały czas pospieszał załogę.

            Rzucił okiem przez ramię, na smoka i zamilkł zdumiony. Przed bestią stał mężczyzna w pełnej zbroi i z wyciągniętym mieczem. Wyraźnie rzucał mu wyzwanie. Smok zionął ogniem, jednak śmiałek przeciął płomień jednym cięciem miecza! Co więcej, jego broń zdawała się pochłaniać smoczy ogień. Rycerz z płonącym mieczem rzucił się do ataku na gada. Zanim jednak zdążył wyprowadzić cios, smok pochwycił go swoją łapą. Kilkoma machnięciami ogromnych skrzydeł uniósł się w powietrze i rzucił wojownikiem w stronę zatoki.

            Rycerz uderzył w Argo, twardo lądując na pokładzie. Siła uderzenia wygięła zbroję płytową na jego plecach i strąciła z głowy hełm. Dookoła niego zebrał się tłum ludzi, wśród nich także kapitan statku.

            -Oho, przecież to „Płonące Ostrze” Ace. Co za idiota. – Rozejrzał się po pokładzie – Co to za zbiegowisko. Tony, zajmij się nim. A reszta niech w końcu ruszy tę łajbę w morze.

            -Wszystko już jest gotowe, kapitanie.

            -No w końcu, odpływamy!

            Ludzie wciąż stojący na brzegu zareagowali oburzeniem na zepchnięcie trapu ze statku. Część z nich wpadła do wody. Argo manerwrowł ku wyjściu z portu nabierając prędkości. 

            Roger podbiegł na rufę, aby ostatni raz popatrzeć na smoka. Bestia powoli niszczyła kolejne budynki na wybrzeżu. Część z nich paliła ogniem, inne rozbijała grubym jak drzewo ogonem. Załogi innych statków w pośpiechu odrzucały cumy i ruszały w ślad za Argo. Nagle Roger dojrzał lecącą w stronę jego statku skrzydlatą postać.

            -Harpia, czy co za cholerstwo? – mruknął do siebie i bez zbędnego namysłu wyciągnął zza pasa pistolet. Jego broń w niczym nie przypominała prochowych urządzeń. Została skonstruowana wiele lat temu, przez magicznego kowala Toma Swattona. Była srebrna, błyszcząca i z lufy wyrzucała krótkie wiązki światła.

            Roger wycelował starannie i nacisnął spust. Nadlatująca postać zgrabnym zwrotem uniknęła pocisku.

            -Nie strzelaj „Królu Piratów”. To ja! Raleon! – krzyknął mag.

            Roger zawahał się przed kolejnym strzałem. Przyjrzał się bliżej i rozpromienił na widok znajomej twarzy.

            -He he! Jeszcze ciebie tutaj dzisiaj brakowało. Ląduj psubracie – Roger uśmiechnął się szeroko.

            Skrzydła Raleona rozpłynęły się w powietrzu parę metrów nad statkiem. Mag spadł na pokład, obok niego zgrabnie wylądowała kobieta, która do tej pory trzymała się jego pleców.

            -Kto to jest?

            -Uzdrowicielka. Pomogła mi, więc wyniosłem ją z miasta. Myślę, że ją polubisz.

            Roger dopiero teraz zwrócił uwagę na stan przyjaciela. „Zaklinacz” miał na twarzy wiele siniaków i zadrapań, wybite dwa zęby i ręce skute kajdanami za plecami.

            -Kapitanie, szybko. Lord Ignis umiera! – Roger usłyszał krzyk Tony’ego, lekarza okrętowego.

            -Co z nim?

            -Ma złamany kręgosłup, rozbitą czaszkę i rozwalone bebechy. Ledwo dycha.

            -No to, co ja ci poradzę. – Roger wzruszył ramionami – Wywalcie go za burtę…

            -Ace Ignis? Jest tutaj? Ranny? – zapytała delikatnym głosem uzdrowicielka – Zaprowadź mnie do niego – poleciła Tony’emu.

            -Kapitanie?

            -Zaprowadź ją, może coś pomoże – uzdrowicielka pobiegła za lekarzem. Kapitan zwrócił się do maga – Ty to zawsze wiesz gdzie znaleźć najlepszą dupę w mieście. Hahaha! – roześmiał się rubasznie.

            -To tylko jeden z moich rozlicznych talentów – Raleon nagle spoważniał – chodźmy do twojej kajuty, musimy pogadać.

            -Właśnie, właśnie – ruszyli, przeciskając się przez tłum – widzę, że zakończenie sezonu w tym roku obchodzicie wyjątkowo hucznie. I na co ci te kajdany? Co się dzieje?

            Kapitan otworzył drzwi do swojej kajuty i zasiadł w bogato zdobionym fotelu. Swojemu gościowi wskazał o wiele mniej wytworne siedzenie po drugiej stronie solidnego, dębowego stołu. Stół zarzucony był mapami morskimi i stertami papierów.

            -Dawno tu nie byłem – zauważył Raleon. – Gdzie się podziała cała broń?

            -Zostawiłem wszystko na Zemście Królowej Anny. Marynarka robi się ostatnio strasznie nerwowa. Moje statki przeszukują za każdym razem, chociaż już z dziesięć lat nie piracę.

            -Podziwiam upór, chociaż nie wiem, jak można się wyrzec takiej łatwej kasy. Ale nie teraz o tym. Słyszałeś coś wcześniej o tym smoku?

            -A skąd. Inaczej bym nie przypływał.

            -Myślę, że mogę wam pomóc, firyar. O ile wy pomożecie mi – powiedziała wysoka postać, wychodząc z cienia.

            -Elf! – Roger poderwał się z krzykiem, wyciągając broń. – Skąd się tu wziąłeś?

            -Spell Style:… – Raleon wydobył kartę z tylnej kieszeni, jednak niedane mu było dokończyć zaklęcia.

            -Nawet nie próbuj – elf mierzył do Raleona z łuku. Grot strzały znajdował się pół metra od twarzy maga. Z tej odległości nie mógł spudłować. – Ty też hesto odłóż broń. Jestem mellon, eee…. przyjaciel.

            Żaden z mężczyzn nawet się nie poruszył.

            -Czego tu chcesz?

            -Widzieliście smoka, ñwe? Chcę go zabić.

            -No to śmiało. Wiesz, gdzie jest – zakpił Roger.

            -Głupi firya. Sam nie dam rady. Potrzebuję pomocy, hossë… armii.

            -Czy ja ci wyglądam na jakiegoś króla? Skąd mam wziąć armię?!

            -Masz statek i swoich firyar. Wystarczy – oczy elfa zabłysły zielonym blaskiem.

            -I myślisz, że oddam ci za darmo moich ludzi?

            -Za darmo? Lá, zdobędziemy Smoczy Skarb – w oczach elfa można było dostrzec zielone ogniki.

            -Skarb mówisz. Jak chcesz się podzielić jednym życzeniem?

            -Lá, lá… Ten smok złoży jaja.

            Raleon osunął się na krześle.

            -Ten elf używa jakiejś magii. Słabo mi… Nie słuchaj go, Roger.

            Drzwi do kabiny otworzyły się gwałtownie.

            -Kapitanie, raport… – zakrzyknął Kidd, pierwszy oficer Argo. – Oho, impreza widzę. Chłopaki chodźcie tu!

            Marynarze słysząc polecenie, zaczęli się zbierać wokół dowódcy. Elf westchnął zrezygnowany i opuścił łuk. Strzałę schował do kołczana na plecach.

            -Bierzcie go – rozkazał Roger.

***

Ace powoli otwierał oczy. W całym ciele czuł paraliżujący ból. Pomimo otwartych oczu widział wyłącznie ciemność. Dopiero po dłuższej chwili był w stanie skupić wzrok. Obrócił głowę i dostrzegł siedzącą na krześle odzianą w biel kobietę o nieziemskiej urodzie.

-Czy ja… umarłem? – wyszeptał z trudem – Anioł?

-Hi hi hi – rozległ się perlisty śmiech – proszę nie żartować, panie. Jestem Susan, uzdrowicielka. Jak się pan czuje?

-Jak po… ciosie… – każde słowo sprawiało Ace’owi ból. Nagle coś sobie przypomniał – Smok!

Próbę uniesienia na łóżku przypłacił kolejną falą bólu. Susan poprawiła mu kompres na czole i przyłożyła dłonie do boku, mrucząc śpiewnie. Ból błyskawicznie zelżał.

-Proszę leżeć, panie. Jesteśmy na statku, na morzu Purgańskim. Smok został daleko za nami.

Rycerz chwycił Susan za rękę.

-Przestań z tym… „panem”. Jestem Ace – uśmiechnął się słabo. – Uratowałaś mnie… dziękuję.

-To nic takiego, panie, to znaczy Ace – Susan błogosławiła w tym momencie półmrok panujący w kajucie, dzięki któremu nie było widać rumieńców na jej twarzy.

Drzwi kajuty otworzyły się powoli i do pomieszczenia wszedł Raleon.

-Susan, kapitan prosi wszystkich na pokład. O, Ace Ignis! Obudziłeś się w końcu. Dasz radę wyjść na górę?

-Zwariowałeś? Nie widzisz, w jakim jest stanie? – odpowiedziała za Ace’a Suzan.

-Hmm, no tak. Zaraz coś poradzę – Raleon wyjął z kieszeni talię kart. Szybko je przewertował i wybrał dwie. Pobiegł na pokład i wrócił po minucie.

-Spell Style: Spell Calling – wypowiedział, trzymając kartę w ręce. Na łóżku obok Ace’a pojawiła się kryształowa kula na złotej podstawie. Raleon widząc zdumione miny towarzyszy, zabrał się za wyjaśnienia.

-Wykorzystałem jedną z moich kart, Contact, do umieszczenia na pokładzie czegoś na zasadzie nadajnika. Spell Calling pozwala mi się z nim połączyć oraz odbierać obraz i dźwięk.

Jakby na potwierdzenie jego słów w kryształowej kuli pojawił się pokład Argo i rozległy się dźwięki wrzawy. Usta Susan ułożyły się w literę O. Natomiast na twarzy Ace’a wyraz skupienia zastąpił grymas bólu.

-Nigdy nie… widziałem… takiej magii. Nie było jej… w Akademii. Arcymagowie… przyjdą po ciebie.

-Eh, powiedzmy, że na razie mam od nich spokój. Patrzcie, Roger przemawia.

***

           

Stojący na mostku kapitańskim Roger spojrzał na mrowie ludzi kręcących się po pokładzie. Pięćdziesięcioosobowa załoga Argo stanowiła niecałą połowę z nich. Większość była uciekinierami z Aradu, wśród nich wiele kobiet i dzieci.

-Uciszcie się – krzyknął Wiliam Kidd i dla wzmocnienia przekazu zastukał drewnianą nogą w pokład. – Kapitan chce mówić.

Tłum zwrócił się z zaciekawieniem w stronę Rogera.

-Jutro dobijamy do Insuae. Tam zostawię wszystkich, którzy mi się nie przydadzą w dalszej podróży. Już i tak wystarczająco jedzenia mi zeżarliście.

-A dokąd płyniemy „Królu Piratów”? – rozległy się głosy z tłumu.

-Celem Argo jest Malum i port w Królestwie Gaio. Tam połączymy się z resztą floty. A ostatecznym celem jest…– tutaj zawiesił głos i spojrzał na elfa Pilina stojącego w pierwszym rzędzie zebranych – gniazdo smoka i Smoczy Skarb.

Wśród tłumu rozległy się zduszone okrzyki i szepty. Wśród nich dało się usłyszeć słowa bogato odzianego nastolatka, który zwracał się do ogromnego Nigrumczyka:

-Zobacz Bellatorze, czyli to tak rozpoczyna się wyprawa po głowę trzynastego smoka.

„Czarny Żołnierz” uśmiechnął się szeroko w odpowiedzi.

KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ